Paul Valéry

Paul Valéry was dichter en essayist. Hij studeerde rechten in Montpellier, maar werd vooral gevormd door zijn vriendschap met Pierre Louys en André Gide, en door de dinsdagavondbijeenkomsten bij zijn leermeester Stéphane Mallarmé in Parijs. Hij publiceerde een aantal gedichten in kleine tijdschriften, maar besloot rond 1895 af te zien van een literaire carrière, die naar hij vreesde een negatieve invloed op zijn logisch denken zou hebben. Jarenlang wijdde hij zich uitsluitend aan het schrijven van essays. In 1912 vatte hij op aandrang van Gide het dichten weer op. Belangrijke dichtwerken van Valéry zijn La jeune parque (1917), Album des vers anciens (1920) en Charmes (1922). Veel van zijn essays, die vaak handelen over de werking van de menselijke geest en die de literatuur, filosofie, politiek, poëtica et esthetica bestrijken, zijn ondergebracht in de vijfdelige bundel Variété (1924-1944). In 1925 werd Valéry opgenomen in de Académie française.