Nexus 85

Compassie is een sterke emotie die echter onmiddellijk verdrongen en schaars wordt zodra het tegen het eigenbelang indruist en niet ruimhartig is gevoed door ervaringen en opvoeding. Met moed, het vermogen om boven jezelf uit te stijgen, is het niet anders gesteld.

[Vrijheid] leeft in vele nobele intellecten in alle delen van de wereld, die, verspreid en geïsoleerd, gereduceerd bijna tot een aristocratische maar kleine res publica literaria, haar toch trouw blijven en haar omringen met grotere eerbied en haar hartstochtelijker najagen dan in de tijd dat niemand haar schond of haar absolute heerschappij in twijfel trok, en het volk zich erom verdrong en haar naam schreeuwde, waarmee het die naam juist iets vulgairs verleende, waarvan deze nu is verschoond.

De zware medeschuld aan de tegenwoordige ellende die de Duitse universiteiten op zich hebben geladen door zich in hun verschrikkelijke wanbegrip van dit historisch tijdsgewricht tot voedingsbodem te maken van de verachtelijke krachten die Duitsland momenteel in moreel, cultureel en economisch opzicht te gronde richten – had me de vreugde over de mij destijds verleende academische eer reeds lang doen vergaan en heeft mij sindsdien belet daar nog gebruik van te maken.

Hoe heeft Hongarije, ooit het voorbeeldland van het Oost-Europese blok, een autoritaire staat kunnen worden, en waarom? Waarom kan de Europese Unie niet effectief optreden tegen de ontwikkelingen in Hongarije en Polen?

Op het ogenblik heeft Europa veel weg van een gigantische slaapwandelaar die zonder het te weten de brede weg van de zelfopoffering opgaat. En het doet niet zomaar een dutje; het slaapt onrustbarend diep.

Baudet is de bankier van een woedebank, hij verzamelt het verstrooide kapitaal en vermeerdert het. Hij is de kapitalist van de onlust. Om in zijn aanhang een constant niveau van angstige agitatie levend te houden, moet hij hem aldoor dreiging en vijandschap voorhouden. De vijand slaapt nooit, altijd is hij in de weer om de wereld zoals zij die kennen te vernietigen.

Er zijn echter ook aspecten aan jouw tijd die ik echt haat. Ik vind wel dat de menselijke ziel — die ziel waar jouw humanisten niet langer in geloven — is vernauwd en verarmd. Het ontbreekt haar aan de houvast van de traditie en ze droomt niet langer van grootse en nobele daden. Ze wordt niet langer meegevoerd tot verheven hoogten van de contemplatie. Ze lijdt aan schuld en schaamte maar weet niet langer hoe ze vergeving, genade, dankbaarheid en trouw moet voelen.

Er is zoveel, aan zomerzonlicht, herfstbladgeur, de merelzang in de straat op een meiavond, de blauwe flits van een ijsvogel boven het water, een flard van een melodie, rode wangen bij een borreltje, het geroezemoes in een restaurant, de sterrenstilte van de nacht. Je klinkt snel een beetje melig als je alle kleine verrukkingen gaat opnoemen die te ondergaan zijn, en dat moet je dus ook niet doen. Iedereen kent ze en leeft van daaruit. En vanuit de grotere natuurlijk en dan denk ik vooral aan de nabijheid van een levend wezen van wie je houdt, überhaupt aan het vermogen tot liefhebben

Ik kan bijna geen beter voorbeeld van hypocrisie verzinnen dan dit: techmiljonairs – die hun fortuin hebben verdiend door ons verslaafd te maken aan hun digitale apparaten! – sturen hun eigen kinderen vaak naar technologievrije scholen, zodat zij ongehinderd het gedachtenspel kunnen ervaren dat anderen wordt onthouden

Een klein virus benutte razendsnel de mogelijkheden die niet alleen hun open uitwisselingen boden, maar ook hun onverhulde ijdelheid. De roekeloosheid van een gebruikelijke manier van leven, of een enkel achteloos moment, kan onmetelijke schade toebrengen aan de ons omringende wereld, maar ook aan onszelf. De oude Grieken wisten dat als geen ander.

[A]ls we het recht op onbeperkte kritiek toekennen, moeten we ook grievende uitlatingen hun bestaansrecht gunnen. Zonder dit onbeperkte recht op kritiek bestaat er noch morele vooruitgang, noch intellectuele vooruitgang. Morele en intellectuele vooruitgang gaat ten koste van geestelijke gemakzucht die stoelt op conformisme.

Het liberalisme is niet slechts een verwaterde versie van de ideologie van links. Het is ook geen gematigde centrumpolitiek die zich bevindt tussen een krachtig links en rechts, en al helemaal geen rookgordijn om de heersende macht te beschermen. Het is daarentegen een geheel eigen levenswijze en manier van denken, met een nederige innerlijke bewogenheid ten opzichte van de menselijke onvolmaaktheid.

Emancipatie is een kwestie van het weerstaan van de drie dehumaniserende krachten: oligarchische regimes die de politiek monddood maken en de grens tussen politiek en misdaad laten vervagen, nihilistisch islamisme met zijn combinatie van imperialistische idealen en aspiraties, en imperialistische en subimperialistische machten

We leven in een tijdperk van crises: een waarheidscrisis, een democratiecrisis, een kapitalismecrisis, een klimaatcrisis en, in 2020, een wereldwijde gezondheidscrisis. […] Ze worden allemaal deels veroorzaakt en opgelaaid – zoals die gigantische bosbranden aan de westkust steeds verder oplaaien – door één en dezelfde bron: socialemedianetwerken

Het Westen is zijn burgermoed verloren, zowel in zijn totaliteit als in afzonderlijke landen, in elke regering, in elke politieke partij en natuurlijk in de VN. Die afname is het meest zichtbaar in bestuurlijke kringen en in de intellectuele elite, en doet vermoeden dat de hele samenleving moed aan het verliezen is.