Félix de Azúa

Félix de Azúa promoveerde in 1982, na zijn studie filosofie in Madrid en Parijs, op Diderot. Hij was docent aan verschillende Spaanse universiteiten en werd in 1993 hoogleraar esthetiek aan de Universidad Politécnica de Cataluña in Barcelona. Tussen 1993 en 1995 was hij directeur van het Instituto Cervantes in Parijs. De Azúa werd beroemd met romans als Historia de un idiota contada por él mismo (1986, Ned. vert. Geschiedenis van een idioot door hemzelf verteld, 1989), Diario de un hombre humillado (1987, Ned. vert. Dagboek van een vernederd man, 1990) en Momentos decisivos (2000). Zijn poëzie werd gebundeld onder de titel Última sangre (Poesía 1968-2007).